Ο πρώτος βρι­κό­λα­κας

 

 

Ήταν κάποτε, πο­λύ πα­λιά, μιὰ γυ­ναί­κα μο­να­χή πού εί­χε έ­να κτή­μα κι έ­να σπί­τι μέ­σα στο κτή­μα. Ό­ταν ήταν πο­λύ νέ­α τα κα­τά­φερ­νε κα­λά με τις δου­λει­ές και χρει­α­ζό­ταν μό­νο πε­ρι­στα­σια­κά ερ­γά­τες. Έσκα­βε, έ­σπερ­νε, πό­τι­ζε, μά­ζευ­ε τη σο­δειά, φρόν­τι­ζε τα ζώα της και μο­να­χή κα­τέ­βαι­νε με την πρα­μά­τεια στην α­γο­ρὰ κι έ­κα­με την πού­λη­ση. Αλ­λά σαν πέ­ρα­σε ο και­ρός, άρ­χι­ζε να βα­ραί­νει και κομ­μα­τά­κι δυ­σκο­λευ­ό­τα­νε. Ό­λο και πιο πί­σω πή­γαι­ναν τα πράγ­μα­τα και μα­ρά­ζω­νε το κτήμα. Α­ναγ­κά­στη­κε να πά­ρει έ­ναν ερ­γά­τη, νέ­ον άν­τρα, πα­λι­κά­ρι στα τριά­ντα του, αυτή εί­χε πε­ρά­σει πια τα πενήντα.

       Ήταν ό­μορ­φος ο ερ­γά­της και μια μέ­ρα η μο­να­χή γυ­ναί­κα κα­τά­λα­βε ό­τι εί­χε γι’ αυ­τόν α­ταί­ρια­στα αισθή­μα­τα. Δεν έ­δω­σε ση­μα­σί­α – έ­τσι εί­χε μά­θει να ξε­περ­νά­ει τα πράγ­μα­τα που την τά­ρα­ζαν. Εί­πε «φουρ­τού­να εί­ναι και θα τε­λει­ώ­σει». Μα δεν τέλειω­νε. Τ’ αν­τί­θε­το, ό­σο περ­νούσε ο και­ρὸς τό­σο πιο βα­θιὰ τον α­γα­πού­σε. Μα το ‘κρυβε κα­λά. Τις νύ­χτες που ‘πε­φταν να κοι­μη­θούν, ά­φη­νε στο κρε­βά­τι της μια γωνιά, ό­ση ένα σώμα και πριν την πά­ρει ο ύ­πνος, γύ­ρι­ζε προς εκεί­νη τη με­ριά με κλάμα­τα στα μά­τια και πό­νο στην καρ­διά κι αγ­κά­λια­ζε την α­που­σί­α με τα δυ­ο της χέρια κι α­πί­θω­νε στην ά­κρια του μα­ξι­λα­ριού της προς εκεί­νη την πλευ­ρά έ­να με­γά­λο φι­λί, ερω­τι­κό. Α­πο­κοι­μι­ό­τα­νε έ­πει­τα κι ο ύ­πνος της ήταν βα­ρύς και δί­χως ό­νει­ρα. Τον πρώ­το χει­μώ­να του ‘πλέ­ξε έ­να σκού­φο και του τον χά­ρι­σε κι έ­κα­νε αυ­τός χα­ρές μεγάλες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του ‘χε πλέ­ξει δυ­ο ο­λό­ι­δια σκου­φιά. Τον ά­φη­σε και το φό­ρε­σε με­ρι­κές φο­ρές κι ό­ταν πό­τι­σε η κλω­στή α­πό το κορ­μί του, το άλ­λα­ξε με το άλ­λο, το όμοι­ό του. Και κρά­τη­σε το φο­ρε­μέ­νο για ‘κεί­νην. Το ‘κρυ­ψε κι ό­ταν μπορού­σε, το ‘βγα­ζε από το συρ­τά­ρι, το κοί­τα­ζε κι έ­κλαι­γε. «Τι με βρή­κε;» α­να­ρω­τιό­τα­νε πο­νε­μέ­νη.

      

       Ή­ταν κα­λός ερ­γά­της ο νέ­ος άν­τρας, δου­λευ­τής, προ­κομ­μέ­νος κι αυτή ά­ξια, κα­λά πή­γαι­νε το κτή­μα. Ήρ­θαν όμως και­ροί δί­σε­χτοι. Έπε­σε ξε­ρα­σί­α με­γάλη στον τό­πο. Ήρ­θε πεί­να. Η μο­να­χή γυ­ναί­κα μοι­ρα­ζό­τα­νε το φα­ΐ της με το πα­λι­κά­ρι – για να λέ­με την α­λή­θεια αυ­τή έ­τρω­γε ελά­χι­στα και με χί­λι­ες δι­και­ο­λο­γί­ες του έ­δι­νε και το δι­κό της μερ­τι­κό κι αυ­τή α­δυ­νά­τι­ζε ο­λο­έ­να. Μα και πά­λι ο νέ­ος άν­τρας δεν ε­χόρ­ται­νε. Τι να σου κά­νει λί­γο ψω­μί, κα­μιά πα­τά­τα και λί­γα μα­ραγ­κι­α­σμέ­να φρού­τα όταν εί­σαι δυ­ο μέ­τρα κορ­μί;

       Ήρ­θε μια μέ­ρα που δεν υ­πήρ­χε πια τί­πο­τε. Έ­βρα­σε χόρ­τα α­λά­δω­τα. «Πει­νά­ω» είπε ο νέ­ος άν­τρας. Και την επό­με­νη πά­λι «πει­νά­ω» εί­πε κι εί­χε η φω­νή του φαρ­μά­κι. Την δάγ­κω­νε σαν ο­χιά. Οι μέ­ρες περ­νού­σαν και τα πράγ­μα­τα χει­ρο­τέ­ρευ­αν. Ένα μεση­μέ­ρι που πά­λι ά­δει­ο ή­ταν το τρα­πέ­ζι κι εί­δε το βλέμ­μα του χα­ρα­κω­μέ­νο, δεν άντε­ξε. Πή­ρε έ­να μα­χαί­ρι κο­φτε­ρό και χά­ρα­ξε τον καρ­πό της βα­θιά. Ξε­χύ­θη­κε αί­μα ζε­στό και κόκ­κι­νο. «Πι­ε» του εί­πε. «Πι­ε, να τρα­φείς. Να πά­ρεις δύ­να­μη.» Την κοί­ταξε τρο­μαγ­μέ­νος αλ­λά με­τά από λί­γο πή­ρε το χέ­ρι της με ευγνω­μο­σύ­νη και ρού­φη­ξε δυ­ο τρεις γου­λι­ές. Κι είχε το αίμα εκεί­νο μια γεύ­ση αλ­λού­τε­ρη και φω­τει­νή. Το ‘κα­νε αυ­τό και την ε­πό­με­νη μέ­ρα η γυ­ναί­κα και της ε­πό­με­νης την επό­με­νη. Και κά­θε μέ­ρα. Τον έ­τρε­φε με α­γά­πη από το κορ­μί της και την ψυ­χή της. Κι ήρ­θε μια μέ­ρα που άλ­λο αί­μα δεν της έ­μει­νε. Στράγ­γι­ξε αυ­τός και την τε­λευ­ταί­α γου­λιά και πέ­θα­νε ε­κεί­νη ευτυ­χι­σμέ­νη στην αγ­κα­λιά του.

       Ο νέ­ος άν­τρας την έ­θα­ψε κα­τά πως έ­πρε­πε κι έ­φυ­γε από τον τό­πο. Γύ­ρι­ζε με­τά μο­νά­χος στα βου­νά. Ζη­τού­σε ξα­νά τη γεύ­ση του αι­μά­του της. Την ζη­τού­σε α­πελ­πισμέ­να. Έπι­νε από άλ­λους αν­θρώ­πους αλ­λά την γεύ­ση τη δι­κή της σε κα­νε­νού το αίμα δεν την έ­βρι­σκε κι ό­λο έ­ψα­χνε. Κι α­κό­μα ψά­χνει.

       Έτσι γί­νη­κε ο πρώτος βρι­κό­λα­κας. Α­πό α­γά­πη. Κι α­γά­πη ψά­χνει αλ­λά δεν το ξέρει.

 

Αύγουστος, 2015

 

Πρώτη δημοσίευση: Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι, 20.9.2015

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/category/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B9%CF%83/1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1/%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%BC/